Ge-kykt op grensavontuur!

We startten aan ’t Groot Moerhof, op slechts 1,2 km van de grens met Veurne. Van daaruit kun je via een bruggetje onder de autosnelweg richting het noorden en de zee fietsen. Na een bocht van 90 graden belandden we even op Franse paden (foto rechtsboven).

Via de Rue de la Frontière staken we opnieuw de grens over naar België, ter hoogte van het kruispunt Maerestraat - Cabourgweg. Via de Maerestraat baanden we ons een weg tussen de duinen, richting een gezellig, idyllisch en nostalgisch café (Au Retour de la Chasse) aan de rechterkant. Daartegenover staat een boom met zowel een Franse als Belgische vlag. Aan de voet van de boom ligt een gedenkplaat waarop vermeld staat dat deze aangeplant is als symbool van de vriendschap tussen het Département du Nord en De Panne.
Even later kwam een vriendelijke, bekende dame uit het café naar ons toe. Ze vertelde enthousiast over de verbondenheid tussen De Panne en het noordelijke departement. Zo hoorden we ook over de jaarlijkse ‘Poteaufeesten’, hét teken van vriendschap tussen de grensgemeenten. Op een ingekaderd document dat ze ons trots liet zien, staat zelfs dat dit feest voor altijd zal blijven bestaan. Jammer genoeg konden we er dit jaar niet bij zijn, maar dat hopen we in de toekomst recht te zetten.

Na het consumeren van het godendrankje van de grensgemeenten - Picon dus, op basis van bitterzoete siroop van kruiden en sinaasappelschil - besloten we ons pad verder te zetten. Nog geen tien meter verder, tussen de bloemen, ontdekten we een grenspaal. Het paaltje dateert uit 1819, inderdaad elf jaar vóór het ontstaan van België (zie centrale foto links met vlaggen, boom en café op de achtergrond).

Niet veel later moesten we even opletten bij het oversteken van de Duinkerkekeiweg, waarna we via de Maerebrug (foto centraal rechtsboven) op een charmant weggetje kwamen met een grasberm in het midden (foto linksboven). Dit weggetje, dat meteen een vakantiegevoel opriep, leidde ons naar de Perroquet. Vanaf daar werd het te lastig om met de fiets, laat staan met de bakfiets, tot aan de kust te geraken.

Aangezien opgeven niet in ons woordenboek staat, sloten we de bakfiets en hingen we onze helmen even aan de haak. De laatste anderhalve kilometer legden we te voet af. Tijdens deze prachtige, maar pittige duinwandeling kwamen we talloze mooie plekjes tegen. Te veel om allemaal in deze collage te verwerken. De foto’s centraal rechtsonder en rechtsbeneden tonen enkele indrukken van het grenspad.
Tot slot stuitten we nogmaals op een grenspaal, dit keer bij de overgang van de duinen naar het strand.

Kort samengevat: we raden iedereen aan om eens letterlijk de grens op te zoeken. Je beleeft er altijd iets bijzonders en geniet keer op keer van de natuur – al dan niet met een ‘bitterzoet grensdrankje’.

M.v.g. Nick en het MijnRally-team